Het is half 8 in de morgen en ik zit rustig met een kop thee wakker te worden in de tuin.
Het beloofd een behoorlijk warme dag te worden en dat betekend dat niet alleen ik, maar ook mijn buren de dag door zullen brengen in de tuin.
Ik hoor mijn buurvrouw de tuin inkomen, waarschijnlijk met een bak koffie en de (digitale) krant.
Na een half uurtje gaat haar telefoon en ondanks dat ik niet wil afluisteren, hoor ik in detail hoeveel last ze heeft van diarree aanvallen.
Hmmm, dit lijkt me niet het beste moment om kenbaar te maken dat ik buiten zit en haar intieme gesprek gehoord heb.
Ik besluit me zo stil mogelijk te houden; geen verse kop thee voor mij dus!
Toen -eindelijk- de 2e roddel over de nicht van een kennis van de cassiere (ofzo) verteld werd, besloot ik dat ik mij weer bewegen mocht. Inmiddels werd het best onconfortabel om in mijn pyama, met mijn lege theebeker en volle blaas in de tuin te blijven zitten.
De uren verstrijken, de zonnebrand opnieuw gesmeerd en ik zit verdiept in een fantastisch boek, wat ik je écht aanraden kan om te lezen: “De meeste mensen deugen” van Rutger Bregman over de evolutie en (natuurlijke) gedrag van de mens.
Ik hoor een andere buurvrouw de tv aanzetten, ze is wat slechthorend dus de tv staat zo hard dat ik duidelijk kan horen dat ze een tv quiz aan het kijken is.
Zonder er teveel aandacht aan te besteden lees ik verder terwijl ik geniet van mijn dienblad vol lekkers; olijven, komkommer met eiersalade en stukjes kaas.
Aan het eind van de middag (mijn buurvrouw met buikpijn ligt inmiddels in het zwembad met een wijntje) zet mijn andere buurvrouw tot mijn verbazing de tvquiz voor de tweede keer aan. Dit keer kijkt haar man mee en ik hoor hem verbaasd en uiteindelijk geirriteerd roepen dat zij het antwoord álweer goed heeft. De floepert haha
Ik ben de dag met een glimlach doorgekomen, maar mijn buren zullen ongetwijfeld ook hun ideeen hebben bij mijn vrije dag. Zij hebben kunnen horen dat ik tegen mijn hond heb verteld dat ik lekker wat natte handdoeken voor hem op de grond zal leggen, zodat hij daar op kan liggen.
Ze hebben vast ook gehoord dat ik af en toe ben komen vragen of alles naar wens is en ik heb de belofte gemaakt dat het vanzelf weer koeler wordt en dat we daar he-le-maal niets voor hoeven te doen.
Of we willen of niet, warmte brengt mensen samen, of in elk geval de gesprekken die we van hen opvangen.