Het is half 8 in de morgen en ik zit rustig met een kop thee wakker te worden in de tuin.
Het beloofd een behoorlijk warme dag te worden en dat betekend dat niet alleen ik, maar ook mijn buren de dag door zullen brengen in de tuin.
Ik hoor mijn buurvrouw de tuin inkomen, waarschijnlijk met een bak koffie en de (digitale) krant.
Na een half uurtje gaat haar telefoon en ondanks dat ik niet wil afluisteren, hoor ik in detail hoeveel last ze heeft van diarree aanvallen.
Hmmm, dit lijkt me niet het beste moment om kenbaar te maken dat ik buiten zit en haar intieme gesprek gehoord heb.
Ik besluit me zo stil mogelijk te houden; geen verse kop thee voor mij dus!
Toen -eindelijk- de 2e roddel over de nicht van een kennis van de cassiere (ofzo) verteld werd, besloot ik dat ik mij weer bewegen mocht. Inmiddels werd het best onconfortabel om in mijn pyama, met mijn lege theebeker en volle blaas in de tuin te blijven zitten.
De uren verstrijken, de zonnebrand opnieuw gesmeerd en ik zit verdiept in een fantastisch boek, wat ik je écht aanraden kan om te lezen: “De meeste mensen deugen” van Rutger Bregman over de evolutie en (natuurlijke) gedrag van de mens.
Ik hoor een andere buurvrouw de tv aanzetten, ze is wat slechthorend dus de tv staat zo hard dat ik duidelijk kan horen dat ze een tv quiz aan het kijken is.
Zonder er teveel aandacht aan te besteden lees ik verder terwijl ik geniet van mijn dienblad vol lekkers; olijven, komkommer met eiersalade en stukjes kaas.
Aan het eind van de middag (mijn buurvrouw met buikpijn ligt inmiddels in het zwembad met een wijntje) zet mijn andere buurvrouw tot mijn verbazing de tvquiz voor de tweede keer aan. Dit keer kijkt haar man mee en ik hoor hem verbaasd en uiteindelijk geirriteerd roepen dat zij het antwoord álweer goed heeft. De floepert haha
Ik ben de dag met een glimlach doorgekomen, maar mijn buren zullen ongetwijfeld ook hun ideeen hebben bij mijn vrije dag. Zij hebben kunnen horen dat ik tegen mijn hond heb verteld dat ik lekker wat natte handdoeken voor hem op de grond zal leggen, zodat hij daar op kan liggen.
Ze hebben vast ook gehoord dat ik af en toe ben komen vragen of alles naar wens is en ik heb de belofte gemaakt dat het vanzelf weer koeler wordt en dat we daar he-le-maal niets voor hoeven te doen.
Of we willen of niet, warmte brengt mensen samen, of in elk geval de gesprekken die we van hen opvangen.
KumBaJa
Vorig jaar rond deze tijd sliep ik een nachtje op de camping. Ik had een weekend bijscholing aan de andere kant van het land en geen zin om zoveel uur extra in de auto te zitten om heen en weer te rijden.
In plaats van in de file te staan, heb ik een fijne wandeling met de honden gemaakt en daarna op de camping in het avond zonnetje gezeten met een boek en een kop thee.
Op het veld naast mij stonden 3 grote tenten en zaten een groepje mannen, van ik denk begin 40, gezellig rond een kampvuur. Ik besloot even een praatje te gaan maken.
Het bleek dat ze eens per jaar een mannenweekend organiseerden, ze zagen elkaar normaal gesproken eens per maand, maar dit weekend was het hoogtepunt van het jaar.
Misschien kijk ik teveel tv, maar ik stelde me voor dat ze die dag een toffe mountainbike-route hadden gemaakt en savonds bij het kampvuur bier zouden drinken en sterke verhalen zouden vertellen.
Het bleek allemaal een tikje anders in elkaar te zitten; het weekend gebruikten zij om elkaar beter te leren kennen en hun hart te luchten. Zo hadden ze deze middag een wandeling gemaakt en mocht een ieder een half uur vertellen over dingen die hem dwars zaten, de anderen hadden de taak hem volwaardig te steunen.
Het belangrijkste was dat er een veilige sfeer zou hangen, waarin ieder zich kwetsbaar zou durven opstellen.
Zo was Harry onzeker over zijn gewicht en mocht Dirk van zijn vriendin niet meer naar de voetbal.
Ik knikte, waarschijnlijk met een bedenkelijk gezicht, wenste hen een fijne avond en keerde terug naar mijn boek.
HANDig
Soms hoor je per ongeluk iets, niet omdat je wil afluisteren, maar omdat er gewoon wat luid gepraat wordt. Zo ving ik de volgende zin op: “Nu mag jij raden, welke eigenschap van jou, ik het beste vind”
Ik keek op van mijn boek en zag dat er een groot tekenbord werd neergezet.
Een van de mannen tekende de“beste eigenschap” van Arie en Arie mocht raden wat dat dan was.
(Ik zweer dat deze opdracht rechtstreeks uit een teambuildings-boekje komt….)
Er werd een hele grote hand getekend, Arie riep trots uit dat hij goed is in iets met zn handen; hij kon goed aftrekken..!
Neehee… zuchtte de tekenaar, je bent HANDig…. Je kunt goed klussen.
ik kon een lach niet onderdrukken en deed haastig of ik mij verslikte in mijn drinken.
Een uurtje, en een aantal tekeningen later, werd de gitaar uit een tas gehaald:
“ Kumbaja ma Lord, Kumbaja….” Zongen de mannen keurig in de maat
Dit hadden ze vaker gedaan; ze klapten en wiegden mee rond het kampvuur.
Na deze “ oefenronde” werd de groep verdeeld in 2 kleine groepjes en zongen ze beiden in een andere toonsoort opnieuw het lied
De campingbaas was het inmiddels zat. Ik denk dat hij zelf ook een heel ander beeld had bij een ” mannenweekend” toen de reservering binnen kwam.
Met grote passen kwam hij vanuit zijn hok richting de mannen gelopen. Of het per direct wat rustiger kon, het was tenslotte al half negen en er probeerden mensen te slapen, mopperde hij.
Ik glimlachte wederom : “Goed bedacht meneer, helaas niet heel geloofwaardig…”
Ik was dan ook verbaasd dat de mannen geschrokken op de klok keken, de gitaar opruimden en elkaar een goede nacht wensten.
Morgen zou een drukke dag worden ze zouden kaas gaan maken.
Hoe Corona een passie terug vond
Corona Hobby’s
Sinds de corona-lockdown zit ik thuis en kwam ik tot de keiharde conclusie dat ik, naast werken en lange wandelingen maken, eigenlijk geen hobby’s heb.
Tijd om een hobby te vinden dus en ijverig begon ik aan een moestuin.
Na een paar weken kan ik met trots vertellen dat ik wat treurig hangende lenteuitjes en een bruine krop sla heb staan en dat mijn tomaten, paprika’s en courgettes weigeren te groeien.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?!
Een aantal jaar geleden stonden hordes kinderen bij supermarkten te bedelen om “AH-moestuintjes” en werd sociale media gevuld met de meest fantastische succesverhalen; de ene na de andere peuter oogstte zijn eigen gezonde maaltijd.
Tuinieren was duidelijk niet aan mij besteed; tijd voor een andere hobby!
Terug naar de basis; wat vond ik vroeger leuk om te doen?
Naast verstoppertje spelen, schreef ik graag verhaaltjes! Over een kabouter die op avontuur ging in het grote bos, over een meisje wat geen snoep als ontbijt kreeg en over een eend die geen goedpassende trui kon vinden.
Tegen het begin van mijn tienerjaren bedacht ik dat ik na de middelbare school journalistiek wilde studeren en voor een tijdschrijft zou gaan werken. Dit werd mij echter sterk afgeraden omdat er in deze branch weinig vaste contracten te krijgen zouden zijn (en dat is precies wat belangrijk is in het leven toch 😉 )
In de loop der jaren ben ik vergeten hoe leuk ik schrijven vind en toen ik vannacht niet slapen kon, besloot ik de figuurlijke spijkers met koppen te slaan en een blog aan te maken.
De naam voor dit blog schoot mij vrij snel in het hoofd
“Zeven Mijls Dromen”
De naam zat mij als gegoten, zoals de trui die de eend uit het verhaaltje uiteindelijk vond.
Mijn zevenmijlsDromen
Ik heb altijd toffe toekomstdromen gehad; later als ik groot ben woon ik op een boerderij met geitjes, waarvan er een Vark zal heten en onderhoud ik een grote moestuin waar heel de buurt gratis van mee kan eten! (Ik heb inmiddels ondervonden dat tuinieren niet mijn sterkste kant is, dus daar moet nog iets op bedacht worden)
Tegelijkertijd reis ik met mijn honden in een camper door Europa en zie ik de zon ondergaan op de meest prachtige plekken.
Geld, tijdplanning en andere kleine details heb ik niet over nagedacht, dat komt later wel… misschien.